Τιμώντας τον Καβαφη

Προετοιμάζοντας την ομιλία με θέμα “Καβάφη“, η φιλόλογος Lucia­na Fras­set­to, λάτρης της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, έγραψε αυτό το ποίημα που εμπνεύστηκε πραγματικά από μια όμορφη γωνία της Πατρας, προσπαθώντας να εκφραστεί όπως θα έκανε “ο μεγάλος ποιητής” !!

Τέσσερις λέοντες

Στους πρωινούς, μοναχικούς
περιπάτους μου
σε μια ανώνυμη συνοικία του τώρα
τέσσερις λέοντες του τότε
συναντάω.
Πια δεν βρυχαονται
ούτε ανέμελα διατρέχουν
τες ηλιόλουστες σαβάνες
πλην κάθονται ακίνητοι
σαν θλιμμένα πτωχά εγγόνια
των ενδοξων Μυκηναικων
προγόνων τους.
Κοσμούν τες τέσσερις γωνίες
μιας παλαιάς οικίας,
από πέτρα λέοντες,
στάχτη το χρώμα τους,
σαν αιχμάλωτα πουλιά,
πάνω σε τρίποδο υψηλό.
Όμως στην συνοικία την χλωμή
και ανώνυμη
αλλοιωτικα φαντάζουν
που παρασαγγας
από την ανιαρή της όψη
απέχουν.
Κάθε πρωί
με χαρά και περιέργεια υγιή
το βλέμμα μου
προς τους λέοντες αυτούς
υψώνω
και αναρωτιέμαι:
“Ποιος ζει, ποιος έζησε
πίσω από τα κλειστά παράθυρα
στες κάμαρες αυτές
με τους προστάτες λέοντες;
Αρμόζει η σκέψη
και η ψυχή του
με την κομψή
την πρόσοψη και αρχαία;
‘Η είναι ο πόθος μου
και η ρέμβη μου
που ανύπαρκτους μύθους
ζωντανεύουν;”